خدیجه اشرف‌السادات مرتضایی با نام مستعار مرضیه خواننده ایرانی در سال 1303 در تهران به دنیا آمد. پدرش، سید حسن مرتضایی و مادرش، ربابه، از افراد هنردوست بودند. او در خانواده ای به دنیا آمد و رشد یافت که اهل هنر بودند و در اقوام او هنرمندانی از قبیل مجسمه‌ساز، نقاش و مینیاتوریست و موسیقی‌دان وجود داشت. اما مادرش مشوق اصلی اش بود و او را تشویق به خواندن کرد و در همه دوران زندگی‌اش از او پشتیبانی می‌کرد.
در سال 1325 وقتی 22 ساله بود زیر نظر اسماعیل مهرتاش استاد مشهور موسیقی فعالیت خود را آغاز کرد و یکسال بعد به جامعه هنری باربد تهران رفت و با نمایش خسرو شیرین در تئاتر باربد اولین تجربه بازی و آواز خود را بدست آورد. بعد از تجربه بازیگری به برنامه شیر و خورشید سرخ ایران در رادیو دعوت شد که اجرای آهنگ امشب شب مهتابه در این برنامه به دل هزاران شنونده رادیو نشست و سر زبان ها افتاد. او سپس مدتی زیر نظر حشمت دفتر راد تصنیف های قدیمی را آموخت و چند صباحی نزد ابوالحسن صبا می رفت و زیر نظر مرتضی محجوبی سنتور و پیانو را یاد گرفت و بعنوان اولین بانوی آواز خوان به برنامه گلهای رادیو راه یافت.
مرضیه در حدود ۱۰۰۰ آواز و ترانه در دوران شکوفایی هنریش خواند که در پیشرفت موسیقی ایرانی بسیار اثرگذار بود. او چندین تصنیف دوصدایی با اساتید برجسته مانند استاد بنان خوانده است. یکی از این تصنیفهای دوصدایی با غلامحسین بنان در برنامه رادیویی گلهای رنگارنگ ۲۵۴ و ۱۳۴ ضبط شده است و مطلع شعر آن “بوی جوی مولیان آید همی / یاد یار مهربان آید همی” است.
مرضیه بعد از انقلاب سال 57 مانند دیگر خوانندگان زن خاموش شد و بعد از 15سال در سال 1373 به فرانسه مهاجرت کرد .او بعد از خروج از ایران کنسرتهای متعددی برگزار کرد اما میتوان گفت فعالیتهای هنری او از آن پس تحت تاثیر فعالیت های سیاسی اش قرار گرفت. از جمله آثار او می توان به آلبومهای سنگ خارا، دیدی که رسوا شد دلم، خواب نوشین، مینای شکسته، بت چین، بیداد زمان، دلم می‌سوزد، مناجات و …. اشاره کرد.
مرضیه سال‌های پایانی عمرش را در پاریس گذراند و با بیماری سرطان درگیر بود . او سرانجام در سال 1389 در سن ۸۶ سالگی در شهر پاریس درگذشت.
