آموزش ساز تنبور در آموزشگاه اورنگ:

تنبور یا تمبور سازی است دارای شخصیتی عرفانی و حماسی . از این ساز برای نواختن قطعات حماسی نیز استفاده می‌شود. این ساز در طول سیر و سفر تاریخی و فرهنگی خود  در نقاط و نواحی مختلف نام‌ها و شکل‌های متفاوتی پیدا کرده است. امروزه تنبور در سرتاسر ایران رواج دارد. اما کانون اصلی این ساز استان‌های کرمانشاه و کردستان و نواحی شمالی لرستان است. این ساز در این مناطق با نام‌های تَمیُرَه، تَمیرَه، تموره و تمور شناخته می‌شود.

شکل ظاهری تنبور:

تنبور دسته‌ای بلند و کاسه‌ای گلابی شکل دارد و معمولاً از چوب توت ساخته می‌شود. کاسه آن به دو صورت یک تکه (کاسه‌ای) که از قدیم مرسوم بوده و چند تکه‌ای (ترکه‌ای یا چمنی) است که به تقلید از کاسه سه تار در دهه‌های اخیر ساخته شده‌است. طول این ساز در بین ۷۰ تا ۸۰ سانتیمتر و دارای سه سیم است. یکی واخوان و دو سیم اصلی. در زمان قدیم به گفته فارابی از یک یا دو سیم اصلی استفاده می‌شده‌ است که اکنون به صورت سه سیم معمول است. این ساز دارای چهارده پرده (دستان) و فاقد ربع پرده می‌باشد.

نحوه نواختن:

نواختن این ساز مانند نواختن دوتار، سه تار و شورانگیز با کمک ناخن انجام میشود. اما برخلاف آنها که تنها با انگشت اشاره به سیم ها ضربه زده میشود، در این ساز از همه ی انگشت ها برای نواختن استفاده میشود.در نواختن آن دو نوع کوک رایج است. ابتدا کوک هفت دستان (برز) و دیگری کوک پنج دستان (ته رز) که نوازندگان امروزی بیشتر از کوک سیم اصلی دو(C) و سیم واخوان سل(G)استفاده می‌کنند. تنبور را با چهار انگشت دست راست و بدون استفاده از مضراب مصنوعی می‌نوازند و تکنیک‌های دست چپ آن شبیه دیگر سازهای زهی دسته دار مانند تار و سه تار است و مضراب‌های اصلی آن عبارتند از انواع مضراب راست، چپ و شُر انواع مضراب ریز، گل‌ریز، غنچه، دوچپ (دوتک) و … آلبوم صدای سخن عشق با صدای شهرام ناظری و آهنگ‌سازی کیخسرو پورناظری اولین و مطرح‌ترین آلبومی است که به معرفی ساز تنبور می‌پردازد

ما در آموزشگاه موسیقی اورنگ به آموزش تنبور در کلیه سطوح به صورت انفرادی و برگزاری کلاسی های گروهی تنبور نوازی می پردازیم.