قربان سلیمانی معروف به حاج قربان پیشکسوت دوتار نواز ایرانی است. وی در سال ١٢٩٨ در روستای «علی‌آباد» از توابع بخش مرکزی قوچان به دنیا آمد، پدرش کربلایی رمضان در دوتار نوازی و هنر «بخشی‌گری» از چیره‌دستان زمان خود در منطقه بود و به‌عنوان اولین استاد فرزندش کار آموزش و تعلیم او را بر عهده گرفت. او بعد از مرگ پدرش از بخشی‌های شمال خراسان همچون خان‌محمد، عِوَض (عیوض) و غلامحسین تعلیم گرفت.
هنر و سنت «بخشی‌گری» در شمال خراسان ریشه در هزاره‌های دور دارد، بخشی باید علاوه بر تسلط در نواختن، بداهه‌خوان، بداهه‌نواز و راوی داستان‌های اساطیری بوده و به زبان‌های فارسی، ترکی و کردی هم مسلط باشد که استاد حاج قربان سلیمانی آخرین نفر از نسل بخشی‌های توانای منطقه و شمال خراسان به شمار می‌رفت. او در کنار بخشی‌گری و شرکت در مراسم و فعالیت‌های هنری، به کار زراعت و باغداری هم مشغول بود.
وی در سال ۱۹۹۱ در فرانسه با درخششی خاص به‌عنوان ستاره فستیوال شهر «آوینیون» جایزه دریافت کرد و روزنامه‌ها لقب «گنجینه راستین ملی ایران» را به وی دادند، حتی روزنامه پر تیتراژ لیبراسیون نوشت: ” وقتی انگشتانشان تارهای دوتار را می‌لرزاند، دل‌ها می‌لرزد، حاج قربان سلیمانی یک هنرمند جهانی و متعلق به همه جهان است” .
شیوه دوتار نوازی حاج قربان سلیمانی رنگ و بویی خاص داشت، فضاسازی ماهرانه در اجرای مقام‌ها، موسیقی‌اش را به‌طور خاصی از موسیقی تک‌صدایی ردیف دستگاهی جدا می‌کرد، او چنان پنجه‌های ریز را حرکت می‌داد که دوتار همانند یک ساز کششی می‌نالید؛ گنجینه راستین موسیقی ایران، دوتار را شوق دل می‌دانست و به همین دل با کمک این ساز برای اعتلای موسیقی ایران در جهان کوشید.
وی ده‌ها اجرای دوتارنوازی در کنسرت‌های موسیقی کشورهای اروپایی، آسیایی و آمریکا داشت. حاج قربان در کنسرت‌هایی در ایران و خارج از ایران شرکت کرد و یک آلبوم از آثار او منتشر شده است. قربان سلیمانی در سال ۱۳۸6 درگذشت و در قوچان به خاک سپرده شد.
