پیوتر ایلیچ چایکوفسکی موسیقیدان و آهنگساز روسی، در سال ۱۸۴۰ در وتکینسک روسیه به دنیا آمد. از اوبه عنوان مشهورترین و محبوب ترین آهنگساز روسی در تاریخ موسیقی یاد می شود. پدرش مهندس معدن بود و مادرش الکساندرا پیانو می‌زد و صدای خوبی داشت. خانواده چایکوفسکی وضعیت مالی مناسبی داشتند و او در خردسالی با پیانو آشنا شد. به واسطه حضور پرستاری به نام فانی دورباش در خانه چایکوفسکی ها ، پیوتر توانست زبان‌های فرانسوی و آلمانی را بیاموزد و با ادبیات جهان آشنا شود.
در سال 1850 آنها به سن پترزبورگ نقل مکان کردند. چایکوفسکی در سن ۱۰ سالگی آغاز به تحصیل در مدرسه حقوق کرد. اما علاقه به موسیقی در او هر روز بیشتر و بیشتر می شد. او به درخواست والدینش تحصیل را ادامه داد و در 19 سالگی کارمند دولت شد اما عشق موسیقی در دلش کم رنگ نشد و سرانجام در ۲۱سالگی به تحصیل تئوری موسیقی پرداخت و در هنرستان جدید موسیقی سن پترزبورگ که نخستین مدرسه دانشگاهی موسیقی در روسیه بود، نام‌نویسی کرد.
پیشرفت چایکوفسکی در موسیقی چنان برق‌آسا بود که پس از پایان دوره هنرستان در هنرستان جدید مسکو استاد هارمونی شد و ۱۲ سال همین شغل را حفظ کرد. او که گویی در پی جبران زمان از دست رفته بود، با تب و تاب بسیار به آفرینش موسیقی پرداخت: یک سنفونی، یک اپرا و یک پوئم سنفونیک (منظومه صوتی) از اولین کارهایش بودند. و ۳۰ ساله بود که نخستین اثر برجسته‌اش برای ارکستر، یعنی رومئو و ژولیت را آفرید.
بعد از آن چایکوفسکی خودش را وقف آهنگسازی کرد و در این سال‌ها به‌گونه‌ای فزاینده به رهبری آثارش پرداخت و در سراسر اروپا به موفقیت دست یافت. آثار متعددی از او از جمله چندین سمفونی، کنسرواتور، اپرا، باله و موسیقی مجلسی به جای مانده‌است. او اولین آهنگساز روس بود که تأثیری تاریخی و بین‌المللی در جهان داشت و با حضور خود به عنوان رهبر ارکستر مهمان در اروپا و آمریکا آن را تقویت کرد. وی در ۱۸۹۱ میلادی به آمریکا دعوت شد و در آنجا ۴ کنسرت به مناسبت افتتاح تالار کارنِگی (Carnegie Hall) در نیویورک و نیز ۲ کنسرت از آثارش در بالتیمور و فیلادلفیا برگزار کرد. او در سال ۱۸۸۴ مورد احترام و تشویق امپراتور الکساندر سوم قرار گرفت و در پایان دهه ۸۰ به دریافت جایزه حقوق مادام‌العمر نایل شد.
چایکوفسکی در کارهای اش به شدت از ترانه‌های بومی روسیه تاثیر گرفته است اما هنر او به روسیه محدود نشد. سبک موسیقی چایکوفسکی دربردارنده عناصری از موسیقی فرانسوی، ایتالیایی و آلمانی نیز هست. محبوب‌ترین آثار ارکستری او عبارتند از: سنفونی‌های چهارم (۱۸۷۷)، پنجم (۱۸۸۸) و ششم (پاتتیک، ۱۸۹۳)، کنسرتو پیانو شماره یک در سی‌بمل مینور (۱۸۷۵)، کنسرتو ویولون (۱۸۷۸) و اوورتور فانتزی رومئو و ژولیت (۱۸۶۹) و نیز شماری از بهترین آثارش برای باله شامل قطعات دریاچه قو (۱۸۷۶)، زیبای خفته (۱۸۸۹) و فندق‌شکن (۱۸۹۲) می شود.
چایکوفسکی در سال ۱۸۹۳ نخستین شب اجرای واپسین اثر برجسته‌اش، سنفونی شماره ۶ (پانتیک) را رهبری کرد و ۹ روز پس از آن در ۵۳ سالگی در سن پترزبورگ درگذشت.
یک پاسخ