پرویز مشکاتیان آهنگساز، موسیقیدان، استاد دانشگاه، پژوهشگر و نوازنده سنتور اهل ایران بود که به نواختن سهتار نیز آشنایی داشت. پرویز مشکاتیان در سال ۱۳۳۴ در نیشابور به دنیا آمد. او مقدمات موسیقی را از شش سالگی نزد پدرش، حسن مشکاتیان، که استاد سنتورنوازی و آشنا با ویولن و سهتار بود، آموخت. در ۸ سالگی اولین کنسرت خود را در دبستان امیر معزی نیشابور اجرا کرد. او در این اجرا چهارمضراب شور حبیب سماعی را نواخت.بعد از آن بارها در جشنواره موسیقی اردوگاه رامسر شرکت کرد و در تمامی آنها به رتبههای ممتازی دست پیدا کرد. وی آموختن موسیقی را در طول تحصیل در زادگاهش، نیشابور پی گرفت و تا پایان دورهٔ متوسطه همچنان در پیشگاه پدر به فراگیری و تمرین مشغول بود.
پرویز مشکاتیان در سال ۱۳۵۳ توانست به دانشکده هنرهای زیبای تهران راه پیدا کند. او ردیف میرزا عبدالله را از نورعلی خان برومند آموخت و ردیف موسیقی سنتی را نزد دکتر داریوش صفوت آموزش دید؛و نیز برای آموختن مبانی موسیقی و موسیقی ایرانی از محضر اساتیدی چون محمدتقی مسعودیه، عبدالله خان دوامی، سعید هرمزی و یوسف فروتن بهره برد.
در سال ۱۳۵۴، پرویز مشکاتیان به عنوان مدرس و نوازنده سنتور در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی مشغول شد و داریوش صفوت او را به عنوان سرپرست گروه منسوب کرد. مشکاتیان به واسطهی فعالیت در این مرکز توانست مهارت و تمرکز خود را در سنتور نوازی به طور قابل توجهی افزایش دهد و کارهای درخشان و بزرگی در زمینه آهنگسازی و نوازندگی به خصوص ساختن قطعات همنوازی (ارکسترال)، تصنیف و تکنوازی انجام دهد. او در این دورهی طلایی در کنسرتهای متعدد با خوانندگانی مانند پریسا (فاطمه واعظی) و هنگامه اخوان اجرا کرد. نتیجهی این فعالیتها تشکیل گروه عارف بود که در سال ۱۳۵۶ اتفاق افتاد و تبدیل به گروه مطرحی در زمینه موسیقی اصیل ایرانی شد.
در همان سال پرویز مشکاتیان به پیشنهاد هوشنگ ابتهاج، که در آن زمان به طور دقیق افراد با استعداد را زیر نظر داشت، همکاری خود را با رادیو ملی آغاز و در چند برنامه به عنوان تکنواز سنتور اجرا کرد. او به کمک هنرمندان گروههای عارف و شیدا، مؤسسه چاووش را تشکیل داد و سپس توانست با همکاری شهرام ناظری تصنیف «مرا عاشق» را بر روی شعر مولانا بسازد.
از مهمترین فعالیتهای حرفهای پرویز مشکاتیان، همکاری وی با محمدرضا شجریان، بود که از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۷ و بعدتر در اوایل دهه ۱۳۷۰ رقم خورد. این همکاری منتج به خلق آثار درخشان و ماندگاری مثل بیداد، آستان جانان، سرّ عشق، نوا، دستان، گنبد مینا، دود عود، جان عشاق و قاصدک شد؛ مشکاتیان در این آثار بیشتر به عنوان نوازندهی سنتور و آهنگساز همکاری کرد (در سرّ عشق نوازندگی سه تار و در دود عود و جان عشاق فقط آهنگسازی را بر عهده داشت). اغلب صاحب نظران ، بیداد را بهترین همکاری این دو نفر میدانند و دلیلش را سنتورنوازی استاد مشکاتیان بازگو میکنند.
متأسفانه این هنرمند بزرگ به دلیل مشکلات شخصیاش به مدت ۸ سال (۱۳۷۶ – ۱۳۸۴) دچار انزوا شد و هیچ گونه فعالیت هنری نداشت. در این سالها او آلبومی منتشر نکرد و اجرای صحنهای نداشت. او در تابستان سال ۱۳۸۴ به این فکر افتاد که دوباره ساختار گروههای عارف و شیدا را احیا کند و ماحصل این تصمیم، کنسرتی در تالار کشور با صدای شهرام ناظری بود. پرویز مشکاتیان، در سال ۱۳۸۸ بر اثر سکته قلبی، در سن ۵۴ سالگی درگذشت.
یک پاسخ