محمد حسن «بیوک» معیری با تخلص رهی از غزلسرایان معاصر ایران و از ترانه سرایان و تصنیف سرایان به نام بود که در سال 1288 در تهران به دنیا آمد. او فرزند محمد خان موید خلوت و از نوادگان دوستعلی خان نظام الدوله بود. پدر رهی قبل از تولد فوت می کند و او بدون پدر بزرگ می شود. او پس از گذراندن دوران تحصیلات ابتدایی و دبیرستان خود در تهران، در دستگاه دولتی استخدام می شود و مشاغل مختلفی را تجربه می کند و در سال 1322 به رياست کل انتشارات و تبليغات ” وزارت پيشه و هنر ” منصوب می شود.
رهی معیری از دوران کودکي به شعر و موسيقي و نقاشي علاقه ي فراوان داشت و در انجمن ادبي حکيم نظامي که به مدیريت استاد وحيد دستگردي مدير مجله ارمغان تشکيل مي شد ، شرکت مي کرد و يکي از اعضاء فعال و موثر آن انجمن بود . او همچنین در انجمن موسيقي ملي و انجمن فرهنگستان ايران نيز عضويت داشت و کم کم با چاپ و نشر غزلهاي دلنشين رهی معیری در روزنامه ها و مجله هاي کشور شهرت بسيار يافت. آثار و اشعار فکاهي و انتقادي وي نيز به امضاهاي مستعار ” زاغچه ” و ” شاپريون ” در روزنامه هاي ” بابا شمل ” و ” تهران مصور ” و غيره چاپ و انتشار می یافت.
رهی معیری ترانه های بسیار زیبایی سروده که از آنها می توان به کاروان، نوای نی، من از روز ازل، اشک و آه، دیدی که رسوا شد دلم، شب جدایی، لاله خونین، دیدی ای مه، راز دل، داغ جدایی و … اشاره کرد. رهی با آهنگسازان بزرگی همکاری کرده اند.آهنگسازانی چون مرتضی محجوبی، روح اله خالقی، مهدی خالدی، علی تجویدی، بدیعی و… اما رهی دوستی عمیقی با استاد محجوبی داشت چنانکه آهنگ زیبای کاروان در مایه دشتی با صدای استاد بنان حاصل این همکاری و دوستی است که نشان دهنده ارتباط عاطفی تنگاتنگ این دو استاد است.
رهی معیری در سال های آخر عمر در برنامه گل های رنگارنگ رادیو، در انتخاب شعر با داوود پیرنیا همکاری داشت و پس از او نیز تا پایان زندگی آن برنامه را سرپرستی می کرد. رهی معیری در سال 1347 پس از تحمل چند سال رنج بيماري در 59 سالگي زندگي را بدرود گفت.
