غلامرضا مرشد ورزنده معروف به رضا ورزنده موسیقیدان و نوازنده سنتور بود که در سال 1305 در کاشان متولد شد. پدرش استادش بود و پس از نقل مکان به تهران به دعوت استاد حسین قوامی در دهه سی خورشیدی وارد رادیو شد و با نوازندگانی چون رضا محجوبی و ابوالحسن صبا، سبک سنتور نوازی خود را اعتلا بخشید. وی در بسیاری از برنامه های گل ها، گل های رنگارنگ، یک شاخه گل، گل های جاویدان و برگ سبز به اجرای سنتور پرداخته است.
شیوه سنتور نوازی ورزنده منحصر به فرد بود. او در هنر بداهه نوازی سنتور توانمند بود ، به جملات آوازی، ریزهای پر و تحرک بسیار در اجرای جمله ها بسیار توجه می کرد، از ویژگی های ساز او سونوریته شفاف اما ویژه و خاص بود. سنتور او نیز منحصر به فرد بود و اندازه ای متفاوت نسبت به سازهای مرسوم داشت. سنتور ورزنده با سنتورهای دیگر تفاوت داشت و از آنها بزرگتر بود و به جای ۹ خرک، ۱۱ خرک داشت. این سنتور را خود ورزنده و بر اساس آموزه های پدرش ساخته بود.
نکتۀ دیگری که سنتورنوازی ورزنده را از دیگران متمایز می کرد استفاده از مضراب‌های قاشقی بود. معمولا سنتورنوازان برای کنترل بهتر مضراب ها گیره ای برای انگشت در آن ها تعبیه میکنند اما ورزنده، مستقیم خود مضراب را می گرفت. این مسئله باعث می‌شد تا احتمال افتادن مضراب از دست در سرعت های بالا بیشتر باشد اما در عین حال این امکان را هم فراهم می‌آورد که ورزنده با سرعت بسیار بالا و به اصطلاح خودش رگباری مضراب بزند. از دیگر ابداعات ورزنده این بود که هنگامی که میخواست در جواب آواز رزونانس صدا را کاهش دهد ،حوله‌ای روی سیم‌ها می انداخت، آن‌گاه روی ساز می‌نواخت.
شخصی بودن و درونی بودن سبک ورزنده و عدم تدریس مداوم شیوه او سبب شد که شیوه سنتورنوازی ورزنده چندان گسترش نیابد. البته از معدود شاگردان او میتوان به رحمت الله عنایتی اشاره کرد. از دیگر افرادی که به شیوه استاد ورزنده نوازندگی میکنند میتوان از دکتر پرویز افتخاری و کاوه شفیعی(شاگرد اقای رحمت الله عنایتی) نام برد. یکی از توانایی های دیگر ورزنده توانایی تغییر کوک ساز سنتور در حین نوازندگی بود؛ کاری که از عهدۀ دیگر نوازندگان خارج بوده است. کوک کردن ساز سنتور در شرایط عادی نیز دشوار است و به مهارتی بالا نیاز دارد. رضا ورزنده در دوم بهمن ماه سال 13۵۵ در حالی که در یک مهمانی مشغول آماده کردن سازش برای نوازندگی بود، دچار سکتۀ قلبی شد و روی سنتور افتاد و در سن پنجاه سالگی، دار فانی را وداع گفت.
