داریوش رفیعی خواننده توانا و خوش آواز ایرانی است که در سال ۱۳۰۶ در شهر بم به دنیا آمد، پدرش لطف‌علی رفیعی از سیاسیون وقت و نماینده مردم بم در مجلس شورای ملی بود، اما داریوش برخلاف پدر علاقه‌ای به سیاست نداشت و از همان ابتدا روی هنر و موسیقی برنامه‌ریزی کرد به همین دلیل پس از طی کردن تحصیلات پیش‌پاافتاده درس را در بم رها کرد و به تهران کوچ کرد.
داریوش در تهران ابتدا با مصطفی گرگین زاده و سپس با مجید وفادار آشنا شد که نتیجه آشنایی این خواننده ایرانی با مجید وفادار رکورد آهنگ‌هایی مشهور مثل: شب انتظار با مطلع: شب به گلستان تنها منتظرت بودم، گلنار با مطلع: گلنار، کجایی که از غمت ناله می‌کند، عاشق وفادار، زهره و دیگر آهنگ‌های معروف شد. داریوش رفیعی با جواد بدیع زاده خواننده معروف نیز آشنا بود و از طریق وی به رادیو راه یافت. رفیعی به صدا، شیوه خوانندگی و مهربانی بدیع زاده علاقه داشت و آن دو اغلب اوقات باهم بودند. صدای داریوش رفیعی گرفتگی و شور و حال مخصوصی داشت و او را به شهرت رساند.
با وجود این آثار و با توجه به علاقه داریوش به موسیقی محلی و نیز تن صدایی که داشت، توانست به سرعت مورد توجه قرار بگیرد.او بین سالهای ۱۳۲۷ تا ۱۳۲۹ به طور مستمر در رادیو ایران برنامه اجرا می‌کرد و در حالی که تنها 23 سال داشت به شهرت رسید. اما روزهای خوشِ زندگی داریوش دوام زیادی نداشت، این شهرت در جوانی و حضور در مهمانیهای شبانه آن روزگار به اعتیاد مبتلایش کرد.
داریوش رفیعی در طول زندگی بسیار کوتاه و غم انگیز خود بیش از 94 اثر هنری برای خود ثبت نموده که از آن جمله می توان به قطعات : زهره، گلنار، بسوی تو، سلسله موی دوست، نیش و نوش، کاروان عمر، لاله رو، یار نازنین، یار سیه چشم، شب انتطار، بیا تا گل برافشانیم، شمع شبانه و…. اشاره کرد. رفیعی در دوم بهمن ۱۳۳۷ و در حالی که تنها ۳۱ سال سن داشت در اثر تزریق اشتباهی آمپول آلوده به کزاز، جان باخت.
