حبیب الله بدیعی

حبیب‌الله بدیعی موسیقیدان, آهنگساز و نوازندهٔ ویولن  درسال  ۱۳۱۲ در روستای ازانده از توابع شهرستان سوادکوه متولد شد. پدرش نوارنده دوتار بود و وقتی حبیب دو ساله بود سواد کوه را ترک و در شهر ساری اقامت گزید و 6 سال بعد همراه خانوادهٔ به تهران نقل مکان کرد. در ابتدا برادر بزرگتر او شروع به یادگیری ویولن می کند اما بعد مدتی آن را رها می کند، حبیب‌الله گاهی دور از چشم برادر با ویولن سعی درنواختن می کند. وقتی برادرش این علاقه را می بیند ویولن را به او هدیه می دهد و این اتفاق دروازه ورود حبیب‌الله به دنیای موسیقی می شود.

 پدر و مادرش به تحصیل فرزندان اهمیت میدادند و حبیب‌الله تا مقطع لیسانس در دانشکده علوم ادامه تحصیل می دهد. در سال ۱۳۲۶  که حبیب  در دوران نوجوانی به سر میبرد موفق می شود  به کلاس لطف‌الله مفخم پایان برود. لطف‌الله مفخم پایان که خود از شاگردان ابوالحسن صبا بود به مدت سه سال حبیب‌الله بدیعی را در فراگیری ردیف‌های صبا تعلیم می‌دهد. بدیعی رفته رفته چنان پیشرفتی می‌کند که در سال ۱۳۲۹ یعنی پس از چهار سال نوازندگی به عنوان سولیست در برنامهٔ رادیو ارتش به نواختن ویولن مشغول می‌شود .

او  در سال ۱۳۳۱ به کلاس ابوالحسن صبا می‌رود و مدت دو سال دورهٔ تکمیلی آوازها را نزد او به پایان می‌رساند. در همین زمان نزد یکی از مدرسان موسیقی کلاسیک، با نام جینگوزیان که از ارامنه قفقاز بود نیز دوره می‌بیند. حبیب اله بدیعی در نواختن دستگاهها و گوشه ها قدرت و توانایی قابل ملاحظه یی دارد. در آهنگسازی و نوازندگی دارای سبك خاصی است كه هر یك از آثار او از شیوایی و لطافت كم نظیری برخوردار است.

 وی در سال ۱۳۳۷ بنا به دعوت داود پیرنیا سرپرست برنامه گلها، کار خود را در این برنامه با خوانندگانی چون: رؤیا، الهه، پوران، مرضیه، عهدیه، مهستی، هایده، غلامحسین بنان، حسین قوامی، اکبر گلپایگانی ، محمود محمودی خوانساری، حسین خواجه امیری (ایرج) و غیره آغاز کرد. بدیعی که علاقه ی وافری به موسیقی اصیل و سنتی ایران داشت جهت شناساندن آن، مسافرت‌های متعددی به کشورهای افغانستان، آلمان، آمریکا، بلژیک و انگلستان نمود که در این زمینه هنرمندانی نظیر جهانگیر ملک، فرهنگ شریف، مجید نجاحی، محمودی خوانساری، جمال وفایی و کورس سرهنگ زاده با وی همکاری داشته‌اند.

حبیب‌الله بدیعی آهنگ‌های بسیاری ساخت که از جمله می توان به  کعبه دل‌ها، فریاد از این دل، افسانه عشق، دل بی گناه، الهی بمونی، افسانه زندگی، جاودانه، رفته بودم، افسانه کمتر، شعله سرکش، در آتشم، مهربان شو، سنگ صبور و زندگی من اشاره کرد. استاد بدیعی در سال 1371 در سن ۵۹ سالگی در تهران درگذشت.