لودویگ وان بتهوون سال 1770 در شهر بن آلمان دیده به جهان گشود. پدرش «یوهان وان بتهوون» اهل هلند بود و مادرش «ماگدالِنا کِوِریچ وان بتهوون» تبار اسلاو داشت. بتهوون رابطه خوبی با مادرش داشت و از او به عنوان بهترین دوستش یاد کرده است. برخی از او به‌عنوان بزرگ‌ترین موسیقیدان تاریخ در دوران کلاسیک و آغاز دوره رمانتیک نام میبرند. استعداد موسیقی‌اش در سنین کودکی آشکار بود، و در ابتدا توسط پدرش به سختی و فشرده آموزش داده می‌شد.
بتهوون بعدا توسط آهنگساز و رهبر ارکستر، کریستیان گوتلوب نیفه موسیقی آموخت و تحت نظارت او نخستین اثرِ خود، مجموعه‌ای از واریاسیون‌ها برای ساز شستی‌دار را در سال ۱۷۸۳ منتشر کرد. وی در سن ۲۱ سالگی، به وین نقل مکان کرد و در آنجا آموختن آهنگسازی را با یوزف هایدن ادامه داد. وی سپس به‌عنوان یک پیانیست چیره‌دست شهرت پیدا کرد و به‌زودی توسط کارل آلویس، برای آهنگسازی مورد حمایت قرار گرفت.
اولین اثر بزرگِ ارکسترال بتهوون، سمفونی شماره ۱، در سال ۱۸۰۰ خلق شد. در همان سال او به ناشنوایی تدریجی خود پی برد. ، اما این موضوع نتوانست مانعی جدی برای بتهوون باشد او به کار خود ادامه داد و سمفونی‌های سوم و پنجمِ خود را به ترتیب در سال‌های ۱۸۰۴ و ۱۸۰۸ منتشر کرد و کنسرتو ویولن در سال ۱۸۰۶ ساخت. وضعیت جسمانی وی تا سال ۱۸۱۱، با ناشنواییِ تقریباً کامل، وخیم‌تر شد، و او به همین دلیل از اجرای موسیقی و حضور در مجامع عمومی خودداری می‌کرد. آخرین کنسرتو پیانوی وی (شماره ۵ معروف به «امپراتور») در آن سال با اجرای اولیه توسط پیانیست معروف، آرشیدوک رودولف به نمایش درآمد.
بتهوون به خاطر از دست دادن شنوایی دچار بحران روحی شدید شد اما او در این دوران آثار بسیار برجسته‌ای از خود به یادگار گذاشت آثار بسیار برجسته‌ای که درون‌مایه اکثر آن‌ها شجاعت، نبرد و ستیز است در این دوران شکل گرفتند. این آثار بزرگ‌ترین و مشهورترین آثار موسیقی کلاسیک را شامل می‌شود: شش سنفونی (شماره‌های ۳ تا ۸)، سه کنسرتو پیانو (شماره‌های ۳ تا ۵) و تنها کنسرتوی ویولن، پنج کوارتت زهی (شماره‌های ۷ تا ۱۱)، هفت سونات پیانو (شماره‌های ۱۳ تا ۱۹) شامل سونات‌های والدشتاین و آپاسیوناتا و تنها اپرای بتهوون «فیدلیو».
در سال ۱۸۲۳ با وجود درگیریهای خانوادگی و مشکل ناشنوایی، سنفونی نهم (کورال) و میساسولمیسیس دو اثر بزرگ خود را در موسیقی سمفونیک و آوازی ایجاد کرد که این آهنگ‌ها یک افتخار ابدی برایش باقی گذاشتند.، سمفونی شماره ۹، آخرین سونات‌های پیانو و آخرین کوارتتهای زهی را به وجود آورد آخرین کارهای او شگفتی خاصی دارند و مملو از معانی مرموز و ناشناخته هستند. بتهوون با آن که در جوانی فردی شاد و خوش اخلاقی بود، در میانسالی به شدت بدخلق و تند مزاج شد و همین موجب مرگ خودخواسته بردارزاده اش که تحت حضانت او بود شد، او ناشنوایی را دلیل رفتار خشن خود می دانست. در نهایت بتهوون در سال ۱۸۲۷ و در سن ۵۸ سالگی به علت نارسایی کبد از دنیا رفت.
3 پاسخ