ایگور فئودورویچ استراوینسکی

ایگور فئودورویچ استراوینسکی آهنگساز،رهبرارکستر، نوازنده پیانو و نویسنده روس در سال ۱۸۸۲ در لومونوسف روسیه به دنیا آمد. او را میتوان از جمله تأثیرگذارترین و مهم‌ترین آهنگسازان قرن بیستم دانست. پدرش فئودور استراوینسکی که اجدادش لهستانی بودند خواننده باس در اپرای سلطنتی سن پترزبورگ بود و مادرش آنا خولودفسکی پیانو می‌نواخت. همین آشنایی خانواده استراوینسکی با موسیقی و موسیقیدانان برجسته آن زمان سبب شد که ایگور در محیطی سرشار از موسیقی و هنر بزرگ شود. ایگور در نه سالگی شروع به آموختن پیانو کرد و سپس آموزش تئوری موسیقی را آغاز کرد.

 پدر و مادرش علاقمند بودند که او حقوق بخواند و ایگور هم با اینکه با موسیقی انس داشت آن را چندان جدی نمی گرفت. در زمان حضور استراوینسکی  در دانشگاه سن پترزبورگ  با ولادیمیر پسر ریمسکی کورساکف آشنا شد. در سال 1902، استراوینسکی برخی از قطعات اولیه خود را به کورساکوف نشان داد. این قطعات نیکولای را تحت تأثیر قرار دادند و به این ترتیب او موافقت کرد که ایگور را به عنوان شاگرد خصوصی خود بپذیرد. استراوینسکی چندین اثر دانشجویی خود را در گردهمایی های هفتگی کلاس ریمسکی-کورساکف اجرا کرد. ایگور در سال 1909، قطعه ارکسترال “Scherzo fantastique”  در کنسرتی در سن پترزبورگ  به روی صحنه برد و سرگنی دیاگیلف ، منتقد هنری روسی مجذوب قطعه های ایگور شد و او را برای تنظیم چندین ارکسترال در پاریس استخدام کرد. بعد از این اتفاق دوران درخشان زندگی هنری استراوینسکی آغاز شد.

او با اجرای پرنده آتشین در سال ۱۹۱۰ در پاریس به شهرت جهانی رسید و نخستین اجرای پرستش بهار در پاریس در ۱۹۱۳ نیز تحسین و تمجید تماشگران را برانگیخت چون تا به ‌آن ‌روز هیچکس کاری شبیه به آن  نشنیده بود. این قطعه مفهوم جدیدی از موسیقی را ارائه داد و همین امر استراوینسکی را به افتخار موسیقی مدرن تبدیل نمود. در دو دهه بعد از آن ایگور به کار خود ادامه داد و قطعه های پر هیجان و ریتمیک بسیاری ساخت. سمفونی سازهای بادی (Wind Instruments) شاهکار دیگری بود که بعد از پایان جنگ جهانی اول توسط ایگور ساخته شد.

استراوینسکی در طول جنگ جهانی دوم، دو اثر مهم را که شامل سمفونی در C و سمفونی در سه حرکت است، ساخت و بعد ازجنگ از سال 1948 تا 1951 در اپرای The Rake’s Progress به خلق آثارش مشغول بود. آخرین کار اصلی ایگور Requiem Canticles بود که در سال 1966 به پایان رسید. تنوع زیاد این کار نمادی از گذشته روسی وی بود. استراوینسکی تأثیر قابل توجهی در چگونگی درک ریتم و تنظیم آهنگسازان بعد از خود گذاشت و دستاوردهای گرانبهایی به دست آورد شاید بتوان مهمترین مشخصه استراوینسکی را قابلیت تغییرکارش از سبکی به سبک دیگر دانست. وی درسال 1961 در سن 88 سالگی درنیویورک درگذشت.