آموزش ساز نی در آموزشگاه اورنگ:

این ساز کهن و قدیمی ایران زمین که از دسته سازهای بادی است دارای قدمتی به اندازه تاریخ ایران زمین است. این ساز کهن و اصیل ایرانی علاقه مندان زیادی در تمام نقاط ایران زمین و در بین اقوام مختلف بلوچ، کرد، لر، گیلکی و … دارد. نی هفت بند از دسته سازهای بدون زبانه است و قابل کوک نبوده و نوازنده در همنوازی‌ها و تکنوازی‌ها از انواع مختلف آن استفاده می‌کند.

نوع صدا:

وسعت صدای نی دو اکتاو و نیم است. تمامی فواصل موسیقی ایرانی با ساز نی قابل اجرا هستند. اما معمولا با توجه به اینکه نی سازی است که در طبیعت رشد می کند، هیچ دو نی کاملا از هر جهت یکسانی وجود ندارد. از این رو در هر نی یک یا دو صدا وجود ندارد و یا به سختی قابل اجرا هستند. به طور عمده حدود دو اکتاو میانی در ساز نی به خوبی قابل اجراست.

شکل ظاهری ساز نی:

این ساز از گیاه نی ساخته می‌شود و برای ساختش آن را طوری برش می دهند که از سر تا ته آن شامل هفت بند شود و اخیراً به صورت مصنوعی نیز ساخته شده‌است. طول ساز نی حدود ۳۰ الی ۶۵ سانتی متر است و قطری معادل ۱.۵ الی ۳ سانتی متر دارد. هرچه ساز نی باریکتر و کوتاه تر باشد صدای خروحی از ساز زیرتر است و برعکس.

نحوه نواختن ساز نی:

نی متشکل از ۵ سوراخ در جلو و یک سوراخ در پشت آن است که توسط انگشتان دوم و چهارم از یک دست و انگشتان اول تا چهارم از دست دیگر پوشیده می‌شوند.برای دمیدن در ساز نی نیز باید از نفس ذخیره شده داخل شش‌ها استفاده کرد. برعکس تمام سازهای بادی، هنگام نواختن نی دهان فرد باید کاملا باز باشد و به‌همین دلیل، کنترل تنفس سخت شده و فرد نوازنده برای نواختن حرفه‌ای، باید به‌صورت منظم تمرین کند. با استفاده از ساز نی می‌توان به‌راحتی، تکنیک‌هایی مانند ویبراسیون، استاکاتو، تریل، گیلساندو و… را انجام داد.

در ایران نمونه بسیار متنوعی از این ساز در نواحی مختلف وجود دارد و با اسم هایی نظیر نی، نی لبک، شمشال، توی کیک، نی لبی، له له و غیره شناخته می شوند.

لینک های مرتبط : آموزش نی

ما در آموزشگاه اورنگ به آموزش ساز نی در دستگاههای موسیقی ایرانی می پردازیم.