آموزش دف در آموزشگاه اورنگ:

دف، یکی معروف ترین و قدیمی ترین سازهای کوبه ای ایرانی می باشد که عضوی از خانواده ی بزرگ پوست صدا های یک طرفه است. ساز دف که با انگشتان دست نواخته میشود. در گذشته بیشتر برای نواختن در خانقاه ها و موسیقی عرفانی مورد استفاده قرار میگرفت. ولی امروزه در اکثر سبک های موسیقی ایرانی شامل موسیقی دستگاهی و مقامی و فولکلوریک و تلفیقی و… مورد استفاده قرار میگیرد.

چنان‌که از کتاب‌های موسیقی و نوشته‌ها و اشعار برمی‌آید، در دوره اسلامی ایران، این ساز برای پشتیبانی از ساز و حفظ وزن به کار می‌رفته است. و رکن اصلی مجالس عیش و طرب و محافل اهل ذوق و عرفان بوده که قوالان هم با خواندن سرود و ترانه آن را به کار می‌بردند. در کتاب‌های لغت در معنی دف یا دایره می‌نویسند: آن چنبری است از چوب که بر روی آن پوست کشند و بر چنبر آن حلقه‌ها آویزند. در قدیم برای آنکه طنین بهتری داشته باشد روی آن پوست آهو می‌کشیدند.

شکل ظاهری ساز:

دف شامل حلقه‌ای چوبی است که عرض آن حدود ۵ تا ۷ سانتی‌متر و قطر آن از ۲۵ تا ۴۰ سانتی‌متر است. بر یکی از سطوح این ساز پوست نازکی از جنس پلاستیک یا چرم و پوست حیوانات کشیده شده است.  در داخل جدار چوبی آن حدود ۴۰ حلقه‌ی فلزی (معمولا با ترتیب ۱-۱-۲) قرار گرفته است. دف را  با ضربه‌های انگشت و کف دست می‌نوازند. این ساز از سازهای ضربی (کوبه‌ای) ایرانی شبیه به دایره و بندیر است. دف از دایره بزرگ‌تر و بم‌تر و از بندیر کوچک‌تر و تیزتر است. و با ۳ اندازهٔ دو چهارم – سه چهارم – چهار چهارم ساخته می‌شود.

نحوه نواختن ساز:

شكل و شيوه ي در دست گرفتن دف ، اثري مستقيم بر نوازندگي  دارد. به جرئت مي توان گفت كه شكل نادرست آن مانع نواختن صحيح ضربات خواهد بود.باید توجه داشت که سنگيني دف روي هر دو دست توزيع مي شود كه بخش بيشتري را دست چپ تحمل مي كند. همچنین صفحه ي فرضي اي كه پوست در آن واقع است با راستاي بدن موازي نيست. بدين معني كه دف شما در انتهاي سمت چپ ( نسبت به خودتان ) جلوتر از سمت راست آن است و برای برای نواختن از هر دو دست خود استفاده میکنید.

ما در آموزشگاه موسیقی اورنگ به آموزش دف در کلیه سطوح مقدماتی تا پیشرفتی به کلیه گروه های سنی می پردازیم.