تنبک
آموزش ساز تنبک در آموزشگاه اورنگ:
تنبک(تمبک، دمبک، دندونک و ضَرب) یکی از سازهای کوبهای ایرانی است. این ساز پوستی، ازنظر سازشناسی جزء طبلهای جامشکل محسوب میشود
پیشینه ساز با نامهای پهلوی دمبلک به پیش از اسلام میرسد و بنابر نظر دکتر معین دمبک صورت دگرگونشدهٔ همین نام است اما به نظر برخی موسیقیدانهای قدیمی ایران مانند فارابی زادگاه تنبک در مناطق غربی ایران است.
شکل ظاهری تنبک:
بدنهٔ تنبک را در گذشته از جنس چوب، سفال و گاهی هم فلز میساختند، اما امروزه تنها از چوب در ساختن تنبک استفاده میشود. چوبی که برای ساخت ضرب استفاده میشود نباید تکه تکه باشد و هرچه یک دستتر و سالم باشد کیفیت ساز بهتر است، برای همین معمولاً چوب درخت گردو یا توت استفاده میشود. این ساز خوش صدا از بخشهای زیر تشکیل شدهاست:
- پوست
- دهانهٔ بزرگ
- تنه
- پا
- گلویی (نفیر)
- دهانهٔ کوچک (کالیبر)
نحوه نواختن تنبک:
برای نواختن شما باید سه بخش از ساز را بهخوبی شناخته و در حقیقت تکنیکها روی این سه بخش پیادهسازی کنید: پوسته، دهانهی بزرگ و تنه
یک نوازنده مبتدی در گام اول باید روی پوست تمرکز داشته باشد، چراکه بیشتر تکنیکها در مرحلهی اول آموزش، در قسمت پوسته است. پوسته ساز از بخش اصلی تشکیلشده است: مرکزی (تم)، میانه، کناره (بک)
هرگاه با این علامت روبرو شدید یعنی باید با انگشتهای دست راست نت را اجرا کنید: ˄
هرگاه با این علامت روبرو شدید، شما برای اجرا به انگشتهای دست چپ نت نیاز دارید: ˅
لازم به ذکر است برای نواختن این ساز شما به هر ده انگشت نیاز دارید.
تنبک در چند دههٔ اخیر پیشرفت چشمگیری کرده و حتی به عنوان سازی مستقل برای تکنوازی مطرح شدهاست.
ما در آموزشگاه موسیقی اورنگ به آموزش این ساز قدیمی ایرانی به کلیه سنین و کلیه سطوح مقدماتی تا پیشرفته می پردازیم.