ملوک فرش‌فروش کاشانی معروف به ملوک ضرابی در سال 1286 در کاشان متولد شد. پدرش حاجی حسین فرش فروش صدای خوشی داشت و پدر بزرگش حاجی جعفر، خوانندهٔ دربار ناصرالدین‌شاه بود و ناصرالدین‌شاه نام افتخاری «بلبل» را به او داده بود. ملوک ضرابی در خانواده ایی مذهبی چشم به جهان گشوده بود و همین مانع بزرگی بر سر راهش بود اما علاقه به موسیقی از کودکی در او آشکار شد. ملوک که صدای خوش را از پدر و پدربزرگش به ارث برده بود، استعداد خود را در هفت سالگی بروز داد.
علاقه به آوازخواندن باعث نارضایتی خانواده و طرد اجتماعی او شد اما علیرغم تمامی این مشکلات، ملوک از ۱۳ سالگی در جمع‌های مختلف کاشان آواز می‌خواند. در ۹ سالگی خواننده‌ای به نام حسین طاهرزاده، استعداد خوانندگی ملوک را کشف کرد و دو سال به او درس آواز داد. حاجی‌خان عین‌الدوله (تنبک‌نواز) هم به مدت یک سال به ملوک ضرب زدن و ضربی خواندن را یاد داد. صدای ملوک برای خواندن تصنیف‌های ضربی بسیار مناسب بود و به همین دلیل وقتی بعدها در خواندن تصنیف‌های ضربی مشهور شد ، نام هنری ضرابی را به او دادند.
ملوک نزد ابوالحسن اقبال‌آذر آوازخوانی را فراگرفت و یکی از شاگردان او محسوب می‌شد. او با دو اجرای عمومی در دبیرستان فیروزبهرام تهران و اجرای دیگری در کنار احمد عبادی در گراند هتل تهران رسما وارد دنیای خوانندگی شد و زندگی حرفه ای اش آغاز شد. ملوک با پیوستن به گروه نمایش اسماعیل مهرتاش و با اجراهای خوب و تاثیر گذارش جایگاه خود را در میان خوانندگان و بازیگران برجسته در تئاتر و سینمای آن زمان ارتقا بخشید.
در سال ۱۳۱۷، او برای ضبط آهنگ همراه با اسماعیل مهرتاش، ابوالحسن صبا، حسین‌قلی طاطایی و خوانندگان جواد بدیع‌زاده، تاج اصفهانی، ملکه برومند و ادیب خوانساری به سوریه و لبنان سفر کرد و قطعاتی را ضبط کرد. در حدود سال ۱۳۳۶، ملوک ضرابی به عنوان عضو افتخاری ارکستر شماره ۷ رادیو تهران که تحت نظارت عبدالله جهان‌پناه فعالیت می‌کرد، انتخاب شد. ملوک در ۲۵ سالگی به مناسبت کشف حجاب، ترانهٔ «عروس گل» را در تماشاخانهٔ تهران خواند و به این خاطر از متعصبین مذهبی کتک خورد، اما با ارادهٔ محکم‌تری به کار خود ادامه داد .
او علاوه بر خواندن، تنبک نواز ماهری هم بود و بسیاربذله گو که همین باعث محبوبت او شده بود. از جمله تصنیف‌های مشهور ملوک ضرابی می‌توان به «سرگشتهٔ دلدار و غم هجران»، «عروس گل از باد صبا»، «دختران سیروس»، «تو رفتی و عهد خود شکستی»، «ای شوخ،ای نگارا» و «موسم گل» اشاره کرد . ملوک ضرابی در سال ۱۳۷۸ در آپارتمان شخصی‌اش در تهران زندگی را وداع گفت .
