سعید هرمزی نوازنده برجسته ی ساز سه تار و تار، مدرس و مربی سرشناس در سال 1276 در تهران، به دنیا آمد. پدرش مرحوم میرزاحسین خان ثقه السلطنه از مدیران و صاحب منصبان دوران قاجار و مادرش شاهزاده ملوک خانم بود که پیانو هم مینواخت. در همان سنین کودکی با مشاهده تار نوازی برادر بزرگتر خود “ابوالفتح میرزا” که آن را نزد استاد “میرزا حسینقلی فرا گرفته بود؛ شیفته این ساز شد و به یادگیری آن، نزد برادر خود اقدام نمود.
وی درحدود ۱۶ سالگی مدتی نیز نزد محمودخان روح بخش ، از شاگردان درویش خان_ برجسته ترین شاگرد میرزا حسینقلی_ آموزش دید و پس از یادگیری اصول اولیه، مفتخر به شاگردی نزد درویش خان، گردید و توانست با ممارست فراوان از استاد تبرزین طلا را که درویش خان به بهترین شاگردان می داد دریافت کند .
هرمزی در سال 1307 در خیابان شاپور کلاس موسیقی دایر کرد و شاگردان زیادی داشت اما پس از مدتی به علت کار در بانک سپه و انتقال به مشهد کلاس تعطیل شد. پس از بازگشت از مشهد در خلوت خود ساز میزد و مدتی هم نزد استاد حاج علی اکبرخان شهنازی فرزند میرزاحسینقلی رنگ ها و ضربی های وی را فراگرفت و همچنین پیش درآمدها و تصنیف های موسی خان نی داوود و رکن الدین خان مختاری را که از نوازندگان و موسیقیدانان بزرگ بودند یاد گرفت و به زیبایی با شیوه خود می نواخت .
شیوه نواختن مرحوم “سعید هرمزی” منحصر به خودشان بود. دست چپ به گونه ای با هنرنمایی روی پرده ها قرار می گرفت که گاه حتی با چشم هم نمی شد آن را تعقیب کرد. و دست راست ایشان هم بسیار محکم و استوار و چالاک بود. آنچه از نوازندگی ایشان شنیده می شد، هم لطیف بود هم قوی.
در سال ۱۳۵۰ بنا به درخواست رادیو تلویزیون ملی ایران در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به تعلیم نوازندگانی که خود از فارغ التحصیلان رشته موسیقی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بودند ، مشغول شد. از جمله این شاگردان می توان محمدرضا لطفی، داریوش طلایی، حسین علیزاده، عطا جنگوک و مهربانو توفیق را نام برد. او از دوستان شهریار، شاعر بزرگ وقت بود و شهریار شعری در وصف سعید هرمزی سروده است.
سعید هرمزی سرانجام پس از یک عمر تلاش و کوشش در راه اعتلای موسیقی اصیل ایرانی پس از طی یک دوره مریضی طولانی در سال 1355 در تهران درگذشت.
یک پاسخ